“Whirlwind” is het nieuwste album van pianist/componist Max Haymer, het getuigt van zijn gespierde, inventieve stijl van spelen en zijn gave om verfijnde, dramatische composities te schrijven. Zijn vorige album “Pickpocket Witness” uit 2008, met allemaal originele nummers, verdween onder de radar, het duurde 12 jaar totdat er een nieuw album kwam omdat hij het enorm druk had met touren met Arturo Sandoval’s band, zijn eigen populaire trio en als begeleider van zangeres Jane Monheit. Haymer (Los Angeles) begon met klasseke pianolessen op 7-jarige leeftijd, op zijn 14de raakte hij geïnteresseerd in jazz.

Hij studeerde Magna Cum Laude af aan de UC Irvine, hij won tweede prijzen in het Montreux Jazz Festival Solo Piano Competition en The great American Jazz Piano Competition in Jacksonville, Florida. Haymer is een atleet, hij kwam op UC Irvine door een voetbal scholarship, hij speelde 4 jaar in de eerste divisie, het is terug te horen in zijn krachtige spel. Sinds 2014 is hij lid van de band van Arturo Sandoval, nadat diens vorige pianist niet kwam opdagen bij een repetitie mocht hij invallen en bleef.

“Whirlwind” werd live opgenomen in de club Sam First vlak voordat de pandemie alle live shows verbood. Haymer speelde daar vaker en vond het de perfecte plek om de energie van een optreden voor publiek vast te leggen. Samen met hem zijn te horen David Robaire op contrabas en drummer Dan Schnelle, beiden hebben ook een stevig curriculum qua samenwerking met bekende jazzmusici. De energie spat er vanaf in dit album, de titel is dus juist gekozen, er staan 6 originele composities op van Haymer en 3 standards. Geopend wordt er met Cole Porter’s “So in love” en sluit af met diens “Love for sale”. In het eerste is duidelijk de invloed van het jarenlange verblijf van May bij Arturo Sandoval te horen, in het nummer speelt hij een “mambo break”. Hij sluit zijn optredens vaak af met “Love for sale”, het is goed te horen waarom, het swingt als de hel en is letterlijk een uitsmijter.

“Speak low” van Kurt Weill wordt hier gespeeld als een bolero, het langzaamste nummer maar er straalt een grote innerlijke kracht van uit. “Whirlwind” is een jazz wals, “Proof of evil” is een soort menging van Herbie Hancock’s “Actual proof” en Wayne Shorter’s “Speak no evil”. “Welcoming” is een heel persoonlijk nummer, het gaat over de geboorte van zijn eerste dochter en het gevoel van liefde dat hij ondervond toen hij opstond voor haar voeding om 3:45 uur kunnen ook andere gevoelens in het spel geweest zijn?

Zoals al vaker opgemerkt, het wemelt van de piano jazztrio’s en het knappe van al die toetsenisten is dat ze toch weer anders klinken, deze Max Haymer is een soort van tienkamper, hij kan enorm swingen en smijten met de noten, maar ook heel sereen en liefdevol overkomen, kortom een aanwinst.

Jan van Leersum